Oryginalna ulotka dla Vancomycin Mylan

SUMMARY OF PRODUCT CHARACTERISTICS CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO, OZNAKOWANIE OPAKOWAŃ I ULOTKA DLA PACJENTA CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO Vancomycin Mylan, 500 mg, proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji Vancomycin Mylan, 1000 mg, proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Jedna fiolka zawiera wankomycyny chlorowodorek w ilości odpowiadającej 500 mg wankomycyny (co odpowiada nie mniej niż 525 000 j.m. wankomycyny).

Po rekonstytucji za pomocą 10 ml wody do wstrzykiwań powstały w wyniku tego koncentrat roztworu do infuzji zawiera wankomycynę w stężeniu 50 mg/ml.

Jedna fiolka zawiera wankomycyny chlorowodorek w ilości odpowiadającej 1000 mg wankomycyny (co odpowiada nie mniej niż 1 050 000 j.m. wankomycyny).

Po rekonstytucji za pomocą 20 ml wody do wstrzykiwań powstały w wyniku tego koncentrat roztworu do infuzji zawiera wankomycynę w stężeniu 50 mg/ml.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji.

Biały lub kremowy proszek.

Wartość pH koncentratu roztworu do infuzji uzyskanego w wyniku rekonstytucji wynosi 2,5-4,5.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE 4.1 Wskazania do stosowania

Ciężkie zakażenia wywołane przez bakterie Gram-dodatnie wrażliwe na wankomycynę, których nie można leczyć innymi antybiotykami lub których leczenie nie powiodło się, lub wywołujące je bakterie są oporne na inne antybiotyki, takie jak penicyliny i cefalosporyny:

• zapalenie wsierdzia,
• zakażenia kości (zapalenie kości, zapalenie kości i szpiku kostnego),
• zakażenia dolnych dróg oddechowych (bakteryjne zapalenie płuc / wewnątrzszpitalne bakteryjne zapalenie płuc),
• zakażenia tkanek miękkich.

Leczenie pacjentów z bakteriemią, co do której potwierdzono lub podejrzewa się związek z którymkolwiek z wymienionych wyżej rodzajów zakażenia.

Zapalenie wsierdzia wywołane przez enterokoki, Streptococcus viridans lub S. bovis należy leczyć za pomocą wankomycyny w skojarzeniu z antybiotykiem aminoglikozydowym.

Wankomycyna może być stosowana w okołooperacyjnej profilaktyce bakteryjnego zapalenia wsierdzia u pacjentów narażonych na duże ryzyko rozwoju tego schorzenia poddawanych dużym zabiegom chirurgicznym (np. zabiegom z zakresu kardiochirurgii lub chirurgii naczyniowej), u których nie można stosować odpowiedniego antybiotyku beta-laktamowego.

Należy uwzględniać obowiązujące wytyczne dotyczące stosowania leków przeciwbakteryjnych.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkę należy ustalać indywidualnie, uwzględniając masę ciała, wiek i stopień wydolności nerek pacjenta.

Pacjenci z prawidłową czynnością nerek, dorośli i dzieci w wieku od 12 lat:

Zazwyczaj stosowana dawka przy podaniu dożylnym wynosi 500 mg co 6 godzin albo 1000 mg co

12 godzin. W szczególnych okolicznościach oraz w przypadku ciężkich i zagrażających życiu zakażeń można — w celu uzyskania optymalnych stężeń poprzedzających podanie kolejnej dawki — rozważyć podawanie dawki 15-20 mg/kg mc. co 8-12 godzin (patrz „Monitorowanie stężenia wankomycyny w surowicy” w dalszej części tego punktu oraz punkt 5.1).

Ogólnie przyjęty schemat dawkowania wankomycyny w bakteryjnym zapaleniu wsierdzia to 1000 mg dożylnie co 12 godzin przez 4 tygodnie w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi antybiotykami (gentamycyną łącznie z ryfampicyną, gentamycyną, streptomycyną).

Enterokokowe zapalenie wsierdzia leczy się przez 6 tygodni wankomycyną w skojarzeniu z antybiotykiem aminoglikozydowym. Należy zapoznać się z obowiązującymi wytycznymi dotyczącymi stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Profilaktyka okołooperacyjna bakteryjnego zapalenia wsierdzia:

U dorosłych stosuje się 1000 mg wankomycyny dożylnie przed zabiegiem chirurgicznym (przed wprowadzeniem do znieczulenia), przy czym w zależności od czasu trwania i rodzaju zabiegu można podać dawkę 1000 mg wankomycyny dożylnie 12 godzin po jego zakończeniu.

Pacjenci w podeszłym wieku:

Ze względu na naturalne obniżanie się wskaźnika filtracji kłębuszkowej z wiekiem, stężenie wankomycyny w surowicy może być większe, jeśli dawkowanie nie zostanie odpowiednio zmodyfikowane (dawkowanie przy zaburzeniu czynności nerek — patrz tabela).

Dzieci i młodzież

Dzieci (w wieku od 1 miesiąca do 12 lat):

Zazwyczaj stosowana dobowa dawka dożylna to 40 mg/kg mc., zazwyczaj w 4 dawkach pojedynczych, czyli 10 mg/kg mc. co 6 godzin. Dawkę tę można zwiększać do 60 mg/kg mc. na dobę (patrz punkt 5.1).

Noworodki w wieku do 1 miesiąca:

W przypadku noworodków i małych niemowląt dawki mogą być niższe. Zaleca się stosowanie dawki początkowej wynoszącej 15 mg/kg mc. i dawek podtrzymujących wynoszących 10 mg/kg mc. co

12 godzin w pierwszym tygodniu życia, a następnie co 8 godzin w okresie do ukończenia pierwszego miesiąca życia. Może być konieczne monitorowanie stężenia wankomycyny w surowicy.

Pacjenci z zaburzeniem czynności nerek

U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek dawkowanie należy dostosować do tempa wydalania.

W takich przypadkach może być pomocne oznaczanie stężenia wankomycyny w surowicy, szczególnie u ciężko chorych pacjentów ze zmiennym stopniem wydolności nerek.

Poniższa tabela dawkowania może służyć jako wskazówka w przypadku pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. Dawka początkowa nie powinna być mniejsza od 15 mg/kg mc.

Klirens kreatyniny [ml/min] Dawkowanie wankomycyny [mg/dobę] >100 2000-1500 100-70 1500-1000 70-30 1000-500

20 300

10 150

Pacjenci z bezmoczem

Dawka początkowa zapewniająca uzyskanie stężeń terapeutycznych to 15 mg/kg mc. Dawka podtrzymująca wynosi około 1,9 mg/kg mc./dobę. Dla ułatwienia postępowania, u pacjentów dorosłych z ciężkim zaburzeniem czynności nerek można podawać dawkę podtrzymującą w zakresie od 250 do 1000 mg w kilkudniowych odstępach zamiast podawania leku codziennie.

Dawkowanie u pacjentów poddawanych hem odializie

U pacjentów z bezmoczem, którzy jednocześnie poddawani są hemodializie, możliwe jest następujące dawkowanie: dawka wysycająca 1000 mg plus dawka podtrzymująca 1000 mg co 7-10 dni.

Jeśli do hemodializy wykorzystywane są błony polisulfonowe (dializa wysokoprzepływowa), wówczas okres półtrwania wankomycyny ulega skróceniu. U pacjentów regularnie poddawanych hemodializie może być konieczne zastosowanie wyższej dawki podtrzymującej.

Pacjenci z zaburzeniem czynności wątroby

Brak dowodów wskazujących na konieczność obniżenia dawek u pacjentów z niewydolnością wątroby.

Monitorowanie stężenia wankomycyny w surowicy:

Stężenie wankomycyny w surowicy należy oznaczyć w drugiej dobie leczenia bezpośrednio przed podaniem kolejnej dawki, a następnie godzinę po zakończeniu wlewu dożylnego. Stężenie terapeutyczne wankomycyny we krwi powinno mieścić się w zakresie od 30 do 40 mg/l (maksymalnie

50 mg/l) godzinę po zakończeniu wlewu dożylnego, a minimalne (zaraz przed podaniem kolejnej dawki) — w zakresie od 5 do 10 mg/l.

Stężenie należy zwykle oznaczać dwa lub trzy razy w tygodniu.

Sposób podawania

Drogą pozajelitową wankomycynę należy podawać wyłącznie w postaci powolnego wlewu dożylnego (z szybkością nieprzekraczającą 10 mg/min, a w przypadku dawek pojedynczych w ilości mniejszej niż 600 mg przez co najmniej 60 minut) o odpowiednim rozcieńczeniu (co najmniej 100 ml na 500 mg lub co najmniej 200 ml na 1000 mg).

Pacjentom, u których istnieje konieczność ograniczenia podaży płynów, można też podawać roztwór o stężeniu 500 mg/50 ml lub 1000 mg/100 mg. W przypadku stosowania roztworów o wyższych stężeniach wzrasta ryzyko wystąpienia śród- i poinfuzyjnych działań niepożądanych.

Informacje na temat przygotowania roztworu, patrz punkt 6.6.

Czas trwania leczenia

Czas trwania leczenia uzależniony jest od nasilenia zakażenia, a także od poprawy w zakresie parametrów klinicznych i bakteriologicznych.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na wankomycynę.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Ostrzeżenia

W przypadku wystąpienia ciężkich ostrych reakcji nadwrażliwości (np. anafilaksji) stosowanie wankomycyny należy natychmiast przerwać i zastosować typowe w tego rodzaju przypadkach odpowiednie postępowanie ratunkowe (obejmujące np. podanie leku przeciwhistaminowego, glikokortykosteroidów oraz — jeśli konieczne — zastosowanie sztucznej wentylacji).

W przypadku ostrego bezmoczu lub upośledzenia czynności narządu ślimakowego wankomycynę należy stosować wyłącznie ze wskazań życiowych.

Szybkie podanie omawianego produktu leczniczego w bolusie (tzn. w kilkuminutowym wstrzyknięciu) może wywoływać nasiloną reakcję hipotensyjną (która może objawiać się wstrząsem, a nawet zatrzymaniem krążenia), reakcjami histaminopodobnymi oraz wysypką grudkowo-plamistą lub rumieniowatą („zespół czerwonego człowieka” lub „zespół czerwonej szyi”).

Aby uniknąć nagłych reakcji śród- i poinfuzyjnych, wankomycynę należy podawać we wlewie dożylnym powoli, w postaci rozcieńczonego roztworu (o stężeniu od 2,5 do 5,0 g/l), z szybkością nieprzekraczającą 10 mg/min i przez okres co najmniej 60 minut. Przerwanie wlewu zwykle prowadzi do natychmiastowego ustąpienia tych reakcji.

Ze względu na ryzyko wystąpienia martwicy tkanek wankomycynę wolno podawać wyłącznie dożylnie. Ryzyko podrażnienia żył minimalizuje się poprzez podawanie wankomycyny we wlewie w postaci rozcieńczonego roztworu oraz poprzez zmianę miejsca podawania wlewów.

Podawanie wankomycyny we wstrzyknięciu dootrzewnowym podczas ciągłej ambulatoryjnej dializy otrzewnowej wiązało się z wystąpieniem zespołu chemicznego zapalenia otrzewnej.

Wankomycynę należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z reakcjami alergicznymi na teikoplaninę, gdyż opisywano przypadki krzyżowych reakcji nadwrażliwości między wankomycyną i teikoplaniną.

Wankomycynę należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z niewydolnością nerek ze względu na to, że ryzyko rozwoju działań toksycznych u tych pacjentów jest dużo większe w przypadku długotrwale utrzymującego się wysokiego stężenia tego antybiotyku. Dawkę należy zmniejszyć stosownie do stopnia zaburzenia czynności nerek. Ryzyko wystąpienia działań toksycznych jest znacznie większe w przypadku wysokich stężeń wankomycyny we krwi lub długotrwałego jej stosowania. Należy regularnie oznaczać stężenie wankomycyny we krwi i parametry czynnościowe nerek.

Działanie ototoksyczne, którego skutki mogą być przemijające lub trwałe (patrz punkt 4.8), opisywano u pacjentów z uprzednio stwierdzanym niedosłuchem, którzy otrzymywali zbyt wysokie dawki wankomycyny dożylnie bądź którzy otrzymywali jednocześnie z wankomycyną inną substancję czynną o działaniu ototoksycznym, np. antybiotyk aminoglikozydowy. Niedosłuch mogą poprzedzać szumy uszne. Z dotychczasowego doświadczenia ze stosowaniem innych antybiotyków wynika, że niedosłuch może postępować, pomimo zakończenia antybiotykoterapii. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia działań ototoksycznych, należy okresowo oznaczać stężenie wankomycyny we krwi i okresowo przeprowadzać badania słuchu.

U pacjentów ze stwierdzonym uprzednio niedosłuchem należy unikać stosowania wankomycyny.

W przypadku zastosowania wankomycyny u tych pacjentów, jej dawka powinna być regulowana stosownie do wyników przeprowadzanych okresowo oznaczeń jej stężenia we krwi. Pacjenci w podeszłym wieku są bardziej podatni na uszkodzenia słuchu.

Środki ostrożności

Wankomycyna wykazuje silne działanie drażniące tkanki i po wstrzyknięciu domięśniowym powoduje martwicę w miejscu podania. U wielu pacjentów otrzymujących wankomycynę mogą wystąpić ból i zakrzepowe zapalenie żył, które sporadycznie mogą być ciężkie. Częstość występowania i stopień ciężkości zakrzepowego zapalenia żył można zminimalizować, podając omawiany produkt leczniczy powoli w postaci rozcieńczonego roztworu (patrz punkt 6.6) i regularnie zmieniając miejsce podawania wlewu. Częstość występowania reakcji śród- i poinfuzyjnych (niedociśnienie, nagłe zaczerwienienie twarzy, rumień, pokrzywka i świąd) ulega zwiększeniu w przypadku jednoczesnego podawania środków znieczulających. Działanie to można zmniejszyć, podając wankomycynę we wlewie trwającym ponad 60 minut przed wprowadzeniem do znieczulenia.

Wankomycynę należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z reakcjami alergicznymi na teikoplaninę, gdyż opisywano przypadki krzyżowych reakcji nadwrażliwości między wankomycyną i teikoplaniną.

Wankomycyna może nasilać depresję mięśnia sercowego indukowaną przez środki znieczulające.

Podczas znieczulenia dawki muszą być odpowiednio mocno rozcieńczone i podawane powoli przy ścisłym monitorowaniu czynności serca. Powinno się zaniechać zmieniania pozycji pacjenta do momentu zakończenia podawania wlewu dożylnego, aby umożliwić zajście odpowiednich zmian adaptacyjnych.

U pacjentów otrzymujących wankomycynę przez dłuższy czas lub w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi mogącymi wywoływać neutropenię lub agranulocytozę należy regularnie oznaczać liczbę leukocytów w krwi obwodowej. U wszystkich pacjentów otrzymujących wankomycynę należy okresowo oznaczać parametry hematologiczne, wykonywać ogólne badanie moczu oraz oznaczać parametry czynnościowe wątroby i nerek.

Pacjenci w podeszłym wieku są szczególnie podatni na uszkodzenie narządu słuchu, w związku z czym u pacjentów w wieku powyżej 60 lat należy okresowo wykonywać badanie słuchu. Należy unikać jednoczesnego lub sekwencyjnego stosowania innych substancji neurotoksycznych.

W przypadku stosowania wankomycyny w wysokich dawkach lub długotrwale, zaleca się regularne oznaczanie jej stężenia we krwi, szczególnie u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub upośledzonym słuchem, a także w przypadku jednoczesnego stosowania substancji nefrotoksycznych lub ototoksycznych (patrz punkt 4.2).

W przypadku długotrwałego stosowania wankomycyny lub stosowania jej w skojarzeniu z produktami leczniczymi mogącymi wywoływać neutropenię należy regularnie kontrolować obraz krwi obwodowej.

Dzieci i młodzież: Wankomycynę należy stosować z zachowaniem szczególnej ostrożności wcześniaków i dzieci ze względu na niedojrzałość nerek i możliwość wzrostu stężenia tego antybiotyku w surowicy. Należy w związku z tym uważnie monitorować stężenie wankomycyny we krwi. Stwierdzono, że jednoczesne stosowanie wankomycyny i środków znieczulających może się wiązać z występowaniem u dzieci rumienia i nagłego zaczerwienienia twarzy przypominającego reakcję histaminową (patrz punkt 4.5).

Częstość występowania reakcji śród- i poinfuzyjnych (niedociśnienie, nagłe zaczerwienienie twarzy, rumień, pokrzywka i świąd) ulega zwiększeniu w przypadku jednoczesnego podawania środków znieczulających (patrz punkt 4.5).

W przypadku ciężkiej uporczywej biegunki należy rozważyć możliwość obecności rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego, które może zagrażać życiu (patrz punkt 4.8). Nie wolno podawać produktów leczniczych o działaniu przeciwbiegunkowym.

Długotrwałe stosowanie wankomycyny może prowadzić do nadmiernego wzrostu drobnoustrojów niewrażliwych. Niezwykle istotna jest uważna obserwacja pacjenta. W przypadku stwierdzenia nadkażenia w trakcie stosowania omawianego produktu leczniczego należy podjąć stosowne działania.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Inne potencjalnie nefro- i ototoksyczne produkty lecznicze

Jednoczesne lub sekwencyjne podawanie wankomycyny i innych potencjalnie oto- lub nefrotoksycznych produktów leczniczych może nasilać działanie oto- lub nefrotoksyczne. Uważne monitorowanie jest konieczne szczególnie w przypadku jednoczesnego stosowania antybiotyków aminoglikozydowych. W tych przypadkach maksymalną dawkę wankomycyny należy zmniejszyć do 500 mg co 8 godzin.

Środki znieczulające

Z doniesień wynika, że częstość występowania potencjalnych działań niepożądanych (takich jak niedociśnienie, nagłe zaczerwienienie twarzy, rumień, pokrzywka i świąd) ulega zwiększeniu w przypadku jednoczesnego stosowania wankomycyny i środków znieczulających. Aby uniknąć tych działań niepożądanych, wankomycynę należy podać co najmniej 60 minut przed wprowadzeniem do znieczulenia.

Leki zwiotczające mięśnie szkieletowe

W przypadku podania chlorowodorku wankomycyny podczas lub zaraz po zakończeniu zabiegu chirurgicznego efekty działania leków zwiotczających mięśnie szkieletowe (np. sukcynylocholiny), np. blok przewodzenia nerwowo-mięśniowego, mogą ulec nasileniu lub wydłużeniu.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Nie są dostępne wystarczające dane na temat stosowania wankomycyny podczas ciąży. Badania nad toksycznym wpływem na rozrodczość zwierząt nie wykazały żadnego wpływu na okres ciąży ani na rozwój zarodka i płodu (patrz punkt 5.3).

Wankomycyna przenika jednak przez łożysko i w związku z tym nie można wykluczyć potencjalnego zagrożenia działaniem ototoksycznym i nefrotoksycznym dla płodu i noworodka. Wankomycynę powinno się w związku z tym podawać w ciąży tylko wówczas, gdy istnieje wyraźna tego potrzeba i po dokonaniu starannej oceny możliwych zagrożeń i korzyści.

Laktacja

Wankomycyna wydzielana jest do mleka kobiecego, w związku z czym powinna być stosowana w okresie laktacji tylko wówczas, gdy inne antybiotyki nie przyniosły spodziewanego skutku. Należy zachować ostrożność przy podawaniu wankomycyny matkom karmiącym piersią ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych u niemowlęcia (zaburzenia flory jelitowej z biegunką, kolonizacją grzybami drożdżopodobnymi i — w niektórych przypadkach — z uczuleniem). Biorąc pod uwagę znaczenie zastosowania tego produktu leczniczego u karmiącej matki, należy rozważyć decyzję o możliwości przerwania karmienia piersią.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn Vancomycin Mylan, 500 mg/1 g, nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Częstość występowania działań niepożądanych została sklasyfikowana w następujący sposób:

Bardzo często (≥1/10)

Często (od ≥1/100 do <1/10)

Niezbyt często (od ≥1/1000 do <1/100)

Rzadko (od ≥1/10 000 do <1/1000)

Bardzo rzadko (<1/10 000)

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)

Najczęstsze działania niepożądane to zapalenie żył i reakcje rzekomoalergiczne spowodowane zbyt szybkim wlewem dożylnym wankomycyny.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: Rzadko: Agranulocytoza, neutropenia, małopłytkowość, eozynofilia.

Zaburzenia układu immunologicznego: Rzadko: Reakcje anafilaktoidalne, reakcje nadwrażliwości.

Częstość nieznana: zespół DRESS (reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi, ang. drug reaction with eosinophilia and systemic symptoms).

Zaburzenia ucha i błędnika:

Niezbyt często: Przemijające lub trwałe upośledzenie słuchu.

Rzadko: Szumy uszne, zawroty głowy.

Zaburzenia serca:

Bardzo rzadko: Zatrzymanie akcji serca.

Zaburzenia naczyniowe: Często: Niedociśnienie, zakrzepowe zapalenie żył.

Bardzo rzadko: Zapalenie naczyń.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: Często: Duszność, świst krtaniowy.

Zaburzenia żołądka i jelit: Rzadko: Nudności.

Bardzo rzadko: Rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: Często: Osutka i stan zapalny błon śluzowych, świąd, pokrzywka.

Rzadko: Linijna IgA dermatoza pęcherzowa.

Bardzo rzadko: Ciężkie reakcje skórne z zagrażającymi życiu objawami ogólnymi [np. złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, zespół Lyella lub ostra uogólniona krostkowica (AGEP, acute generalised exanthematous pustulosis)].

Zaburzenia nerek i dróg moczowych: Często: Niewydolność nerek objawiająca się głównie podwyższonym stężeniem kreatyniny i mocznika w surowicy.

Rzadko: Śródmiąższowe zapalenie nerek i (lub) lub ostra niewydolność nerek.

Częstość nieznana: Ostra martwica cewek nerkowych.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często: Zapalenie żył, zaczerwienienie skóry górnej części ciała („zespół czerwonej szyi” lub „zespół czerwonego człowieka”), bóle i kurcze mięśni klatki piersiowej lub pleców.

Rzadko: Gorączka polekowa i dreszcze.

4.9 Przedawkowanie

Opisywano działania toksyczne spowodowane przedawkowaniem. Podanie dawki 500 mg dożylnie dwuletniemu dziecku doprowadziło do śmiertelnego w skutkach zatrucia. Podanie łącznie 56 g w okresie 10 dni osobie dorosłej doprowadziło do rozwoju niewydolności nerek. W sytuacjach zwiększonego ryzyka (np. w przypadku ciężkiego zaburzenia czynności nerek) mogą występować wysokie stężenia wankomycyny w surowicy oraz działania oto- i nefrotoksyczne.

Czynności, jakie należy podjąć w przypadku przedawkowania:

• Nie jest znana swoista odtrutka.
• Konieczne jest wdrożenie leczenia objawowego i podtrzymywanie czynności nerek.
• Hemodializa i dializa otrzewnowa cechują się niską skutecznością, jeżeli chodzi o usuwanie wankomycyny z krwi. W celu obniżenia stężenia wankomycyny w surowicy stosowano hemofiltrację i hemoperfuzję z zastosowaniem żywic polisulfonowych.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE 5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwbakteryjne do stosowania ogólnego, antybiotyki glikopeptydowe; kod ATC: J01XA01.

Mechanizm działania

Wankomycyna jest trójpierścieniowym antybiotykiem glikopeptydowym, który hamuje syntezę ściany komórkowej wrażliwych bakterii w wyniku wiązania się z dużym powinowactwem z zakończonymi

D-alanylo-D-alaniną jednostkami prekursorowymi ściany komórkowej. Wankomycyna wywiera działanie bakteriobójcze na drobnoustroje w fazie podziału.

Zależności farmakokinetyczno-farmakodynamiczne

Aktywność wankomycyny nie zależy od stężenia, a głównym parametrem predykcyjnym dla skuteczności jest iloraz pola powierzchni pod krzywą stężenie-czas (AUC, area under curve) i minimalnego stężenia hamującego (MIC, minimum inhibitory concentration) dla drobnoustroju docelowego. Na podstawie danych z badań in vitro, danych z badań na zwierzętach i ograniczonych danych z badań z udziałem ludzi uznano, że docelową z farmakokinetycznego i farmakodynamicznego punktu widzenia wartością AUC/MIC zapewniającą skuteczność kliniczną wankomycyny jest wartość 400. Aby osiągnąć wartość docelową AUC/MIC przy MIC > 0,5 mg/l konieczne jest stosowanie dawek z górnego zakresu oraz utrzymywanie wysokiego stężenia wankomycyny w surowicy przed podaniem kolejnej dawki (15-20 mg/l) (patrz punkt 4.2).

Mechanizm oporności

Nabyta oporność na glikopeptydy wynika z nabycia różnych kompleksów genowych van oraz z zastąpienia końcowego dipeptydu D-alanylo-D-alanina przez dipeptyd D-alanylo-D-mleczan bądź

D-alanylo-D-seryna, które to dipeptydy słabo wiążą się z wankomycyną, gdyż nie posiadają miejsca o krytycznym znaczeniu dla powstawania wiązań wodorowych. Tego rodzaju oporność występuje szczególnie u bakterii z gatunku Enterococcus faecium.

Niewiele wiadomo na temat podłoża zmniejszonej wrażliwości lub oporności gronkowców na wankomycynę. Konieczna jest obecność kilku elementów genetycznych i licznych mutacji.

Opisywano przypadki oporności krzyżowej z teikoplaniną.

Wrażliwość

Wankomycyna wykazuje aktywność wobec bakterii Gram-dodatnich. Bakterie Gram-ujemne są na wankomycynę oporne.

Poniżej podano wartości graniczne MIC stanowiące podstawę podziału drobnoustrojów na wrażliwe i oporne na wankomycynę.

Zalecenia Europejskiego Komitetu ds. Badania Lekowrażliwości Drobnoustrojów (EUCAST, European Committee on Antimicrobial Susceptibility Testing) Wrażliwe Oporne

Staphylococcus spp. ≤2 mg/l >2 mg/l

Enterococcus spp.1 ≤4 mg/l >4 mg/l

Streptococcus spp. ≤2 mg/l >2 mg/l

Streptococcus pneumoniae ≤2 mg/l >2 mg/l Beztlenowce Gram-dodatnie ≤2 mg/l >2 mg/l

Wartości graniczne niezwiązane z żadnym konkretnym gatunkiem2

2 mg/l >4 mg/l

1 Wartość graniczną MIC S/I dla wankomycyny podniesiono do 4 mg/l, by uniknąć podziału dystrybucji MIC dzikich szczepów niektórych gatunków.

2 Wartości graniczne niezwiązane z żadnym konkretnym gatunkiem ustalono głównie na podstawie danych farmakokinetyczno-farmakodynamicznych. Wartości te są niezależne od dystrybucji MIC konkretnych gatunków. Należy je stosować wyłącznie w odniesieniu do gatunków, dla których nie ustalono konkretnej wartości granicznej, a nie w odniesieniu do gatunków, w przypadku których nie jest zalecane wykonywanie badania wrażliwości.

Rozpowszechnienie oporności nabytej wybranych szczepów może się różnić w poszczególnych lokalizacjach geograficznych i zmieniać się w czasie, w związku z czym pożądane jest korzystanie z lokalnych informacji na temat oporności, szczególnie przy leczeniu ciężkich zakażeń. Jeśli jest to konieczne, należy zasięgnąć porady eksperta, jeśli lokalne rozpowszechnienie oporności poddaje w wątpliwość zasadność stosowania omawianego produktu leczniczego przynajmniej w niektórych rodzajach zakażeń.

Gatunki często wrażliwe Drobnoustroje Gram-dodatnie

Enterococcus faecalis

Staphylococcus aureus

Gronkowce koagulazo-ujemne

Streptococcus spp.

Streptococcus pneumoniae

Clostridium spp.

Gatunki, w przypadku których problemem może być oporność nabyta

Enterococcus faecium

Drobnoustroje zawsze oporne Bakterie Gram-ujemne

Chlamydia spp.

Mykobakterie

Mycoplasma spp.

Rickettsia spp.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

Średnie stężenie wankomycyny w osoczu po podaniu 1000 mg w 60-minutowym wlewie dożylnym wynosiło około 63 mg/l na koniec wlewu, około 23 mg/l po 2 godzinach od zakończenia wlewu i około 8 mg/l po 11 godzinach od zakończenia wlewu.

Jeśli wankomycyna jest podawana dootrzewnowo podczas dializy otrzewnowej, wówczas około 60% podanej dawki trafia do krążenia układowego w pierwszych 6 godzinach. Po podaniu dootrzewnowym dawki 30 mg/kg mc. uzyskiwane są stężenia w surowicy wynoszące około 10 mg/l.

Dystrybucja

Po podaniu dożylnym wankomycyna ulega dystrybucji do prawie wszystkich tkanek. Stężenie wankomycyny osiągane w płynie opłucnowym, osierdziowym, puchlinowym i maziowym oraz w mięśniu sercowym i tkankach zastawek sercowych jest podobne do stężenia osiąganego w osoczu krwi. Pozorna objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym wynosi 0,43 l/kg (maksymalnie 0,9 l/kg).

Jedynie niewielkie ilości wankomycyny przenikają do płynu mózgowo-rdzeniowego w przypadku niezmienionych zapalnie opon mózgowo-rdzeniowych.

Stopień wiązania wankomycyny z białkami osocza wynosi 55%.

Eliminacja

Wankomycyna metabolizowana jest w niewielkim jedynie zakresie. Po podaniu pozajelitowym jest ona wydalana przez nerki drogą przesączania kłębuszkowego, prawie w całości jako mikrobiologicznie czynna substancja (około 70-80% w ciągu 24 godzin). Wydalanie z żółcią nie odgrywa większej roli (tą drogą wydalane jest mniej niż 5% podanej dawki). Okres półtrwania wankomycyny w surowicy u dorosłych pacjentów z prawidłową czynnością nerek wynosi około 4-6 godzin, a u dzieci — od 2,2 do 3,0 godzin. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek eliminacja wankomycyny może być wydłużona (do 7,5 dnia). Klirens wankomycyny z osocza wykazuje korelację ze wskaźnikiem przesączania kłębuszkowego. U pacjentów w podeszłym wieku całkowity klirens ogólnoustrojowy i klirens nerkowy wankomycyny mogą być obniżone.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Dane niekliniczne wynikające z konwencjonalnych badań farmakologicznych dotyczących bezpieczeństwa i badań toksyczności po podaniu wielokrotnym nie ujawniają szczególnego zagrożenia dla człowieka. Dostępne są ograniczone dane na temat działania mutagennego, jednak nie wynika z nich obecność żadnych zagrożeń. Nie są dostępne wyniki długoterminowych badań na zwierzętach dotyczących działania rakotwórczego. W badaniach nad teratogennością, w których szczury i króliki otrzymywały dawki w przybliżeniu odpowiadające dawkom stosowanym u ludzi po przeliczeniu na pole powierzchni ciała (mg/m2), nie stwierdzono żadnego bezpośredniego ani pośredniego działania teratogennego. Nie są dostępne wyniki badań na zwierzętach dotyczących stosowania wankomycyny w okresie okołoporodowym i poporodowym ani wyniki badań na zwierzętach dotyczących wpływu stosowania wankomycyny na płodność.

6. DANE FARMACEUTYCZNE 6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Wodorotlenek sodu (do ustalenia pH)

Kwas solny (do ustalenia pH) 6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Produkt leczniczy Vancomycin Mylan posiada niskie pH. Może to powodować nietrwałość chemiczną lub fizyczną w przypadku zmieszania go z innymi substancjami. W związku z powyższym każdy roztwór przeznaczony do podania pozajelitowego należy przed zastosowaniem poddać ocenie wizualnej pod kątem ewentualnej obecności cząstek stałych i zmiany zabarwienia.

Omawianego produktu leczniczego nie wolno mieszać z innymi produktami leczniczymi z wyjątkiem produktów wymienionych w punkcie 6.6.

Leczenie skojarzone

W przypadku stosowania wankomycyny w skojarzeniu z innymi antybiotykami/chemioterapeutykami poszczególne preparaty należy podawać oddzielnie.

Po zmieszaniu roztworów wankomycyny z antybiotykami beta-laktamowymi stwierdzano niezgodność fizyczną. Prawdopodobieństwo wytrącania się cząstek stałych rośnie wraz ze wzrostem stężenia wankomycyny. Przed podaniem tych antybiotyków zaleca się odpowiednio obfite przepłukanie linii dożylnych. Zaleca się ponadto rozcieńczanie roztworów wankomycyny do stężeń nieprzekraczających 5 mg/ml.

Produkt leczniczy Vancomycin Mylan nie jest zarejestrowany do stosowania w postaci wstrzyknięć doszklistkowych. Po podaniu wankomycyny i ceftazydymu we wstrzyknięciu doszklistkowym za pomocą oddzielnych strzykawek i igieł w ramach leczenia zapalenia wnętrza gałki ocznej stwierdzano wytrącanie się cząstek stałych. Wytrącone cząstki stałe w ciele szklistym uległy całkowitemu, lecz powolnemu rozpuszczeniu w okresie 2 miesięcy. W tym czasie odnotowano też poprawę ostrości wzroku.

6.3 Okres ważności

Proszek: 2 lata.

Zrekonstytuowany koncentrat roztworu do infuzji: Trwałość chemiczną i fizyczną wykazano dla okresu 24 godzin przy przechowywaniu w temperaturze 2-8ºC.

Przygotowany roztwór do infuzji: Trwałość chemiczną i fizyczną wykazano dla okresu 12 godzin przy przechowywaniu w temperaturze 25ºC.

Z mikrobiologicznego punktu widzenia produkt należy zużyć natychmiast. Jeśli produkt nie zostanie wykorzystany natychmiast po otwarciu, wówczas na użytkowniku ciąży odpowiedzialność za przestrzeganie stosownego okresu i stosownych warunków przechowywania przed podaniem produktu, przy czym okres ten nie powinien przekraczać łącznie 24 godzin przy temperaturze przechowywania wynoszącej 2-8ºC, chyba że rekonstytucja/rozcieńczenie wykonywane były w kontrolowanych i zwalidowanych warunkach aseptycznych.

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania Proszek: Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25ºC.

Warunki przechowywania po rekonstytucji i rozcieńczeniu produktu leczniczego, patrz punkt 6.3.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Fiolka z przezroczystego szkła typu I zamknięta gumowym korkiem o grubości 20 mm z wieczkiem aluminiowym i uszczelnieniem typu flip-off.

Jedna fiolka zawierająca 500 mg lub 1000 mg substancji czynnej w postaci proszku.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania

Przed użyciem proszek musi zostać zrekonstytuowany, a powstały w wyniku tego koncentrat musi zostać rozcieńczony.

Przygotowanie koncentratu roztworu do infuzji

Rozpuścić zawartość fiolki z 500 mg wankomycyny w 10 ml jałowej wody.

Rozpuścić zawartość fiolki z 1000 mg wankomycyny w 20 ml jałowej wody.

1 ml zrekonstytuowanego roztworu zawiera 50 mg wankomycyny.

pH mieści się w zakresie od 2,5 do 4,5.

Aby zapobiec wytrącaniu się cząstek stałych z powodu niskiego pH chlorowodorku wankomycyny w roztworze, wszystkie kaniule i cewniki dożylne należy przepłukać roztworem soli fizjologicznej.

Wygląd koncentratu roztworu do infuzji

Przezroczysty, bezbarwny roztwór niezawierający cząstek stałych.

Warunki przechowywania zrekonstytuowanego produktu leczniczego, patrz punkt 6.3.

Przygotowanie roztworu do infuzji

Produkt leczniczy Vancomycin Mylan można rozcieńczać jałową wodą, roztworem chlorku sodu o stężeniu 9 mg/ml lub roztworem glukozy o stężeniu 50 mg/ml.

Fiolka zawierająca 500 mg wankomycyny:

W celu uzyskania roztworu do infuzji o stężeniu 5 mg/ml należy rozcieńczyć 10 ml koncentratu roztworu do infuzji za pomocą 90 ml roztworu chlorku sodu o stężeniu 9 mg/ml lub roztworu glukozy o stężeniu 50 mg/ml. Powstały roztwór należy podawać w infuzji dożylnej.

Fiolka zawierająca 1000 mg wankomycyny:

W celu uzyskania roztworu do infuzji o stężeniu 5 mg/ml należy rozcieńczyć 20 ml koncentratu roztworu do infuzji za pomocą 180 ml roztworu chlorku sodu o stężeniu 9 mg/ml lub roztworu glukozy o stężeniu 50 mg/ml. Powstały roztwór należy podawać w infuzji dożylnej.

Wygląd roztworu do infuzji

Przed podaniem roztwór należy poddać ocenie wzrokowej pod kątem obecności w nim cząstek stałych i zmiany zabarwienia. Roztwór powinno się podawać tylko wówczas, gdy jest przezroczysty i nie zawiera cząstek stałych.

Stężenie wankomycyny w roztworze do infuzji nie powinno przekraczać 5 mg/ml.

Pożądaną dawkę należy podawać powoli we wlewie dożylnym z szybkością nieprzekraczającą 10 mg/ min przez co najmniej 60 minut, a nawet dłużej.

Warunki przechowywania produktu leczniczego po rozcieńczeniu, patrz punkt 6.3.

Przykład: Dawka 20 mg/kg mc. u dziecka ważącego 10 kg odpowiada 200 mg wankomycyny, co z kolei odpowiada 40 ml roztworu do infuzji.

Szybkość podawania wlewu dożylnego nie powinna w żadnym wypadku przekraczać 10 mg/min.

Instrukcje dotyczące obchodzenia się z omawianym produktem leczniczym podano w ulotce dołączonej do opakowania.

Usuwanie pozostałości

Produkt leczniczy przeznaczony do jednorazowego stosowania. Wszelkie pozostałości należy usunąć.

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU Mylan S.A.S.

117 Allée des Parcs

69800 Saint-Priest

Francja

8. NUMER(-Y) POZWOLENIA(Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU Vancomycin Mylan, 500 mg: 21084 Vancomycin Mylan, 1000 mg: 21085

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA 22/03/2013

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO OZNAKOWANIE OPAKOWAŃ INFORMACJE ZAMIESZCZANE NA OPAKOWANIACH ZEWNĘTRZNYCH ORAZ OPAKOWANIACH BEZPOŚREDNICH PUDEŁKO TEKTUROWE I FIOLKA

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO Vancomycin Mylan, 500 mg, proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji

Vancomycinum

2. ZAWARTOŚĆ SUBSTANCJI CZYNNEJ(YCH)

Każda fiolka zawiera wankomycyny chlorowodorek w ilości odpowiadającej 500 mg wankomycyny (co z kolei odpowiada co najmniej 525 000 j.m. wankomycyny)

3. WYKAZ SUBSTANCJI POMOCNICZYCH

Wodorotlenek sodu, kwas solny do ustalenia pH

4. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA I ZAWARTOŚĆ OPAKOWANIA

Proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji

1 fiolka

5. SPOSÓB I DROGA(I) PODANIA

Należy zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku.

Do podania dożylnego po zrekonstytuowaniu i rozcieńczeniu.

6. OSTRZEŻENIE DOTYCZĄCE PRZECHOWYWANIA PRODUKTU LECZNICZEGO

W MIEJSCU NIEDOSTĘPNYM I NIEWIDOCZNYM DLA DZIECI

Przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.

7. INNE OSTRZEŻENIA SPECJALNE, JEŚLI KONIECZNE

8. TERMIN WAŻNOŚCI

Termin ważności (EXP):

Termin ważności leku po rekonstytucji i rozcieńczeniu, patrz ulotka.

9. WARUNKI PRZECHOWYWANIA

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25ºC.

10. SPECJALNE ŚRODKI OSTROŻNOŚCI DOTYCZĄCE USUWANIA NIEZUŻYTEGO PRODUKTU LECZNICZEGO LUB POCHODZĄCYCH Z NIEGO ODPADÓW, JEŚLI WŁAŚCIWE

11. NAZWA I ADRES PODMIOTU ODPOWIEDZIALNEGO Mylan S.A.S.

117 Allée des Parcs

69800 Saint-Priest

Francja

12. NUMER (NUMERY) POZWOLENIA(Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

13. NUMER SERII

Nr serii (Lot):

14. OGÓLNA KATEGORIA DOSTĘPNOŚCI

Rp - Produkt leczniczy wydawany z przepisu lekarza.

15. INSTRUKCJA UŻYCIA

16. INFORMACJA PODANA SYSTEMEM BRAILLE’A

Nie jest konieczne podanie informacji systemem Braille’a, gdyż omawiany produkt przeznaczony jest do podawania wyłącznie przez pracowników ochrony zdrowia MINIMUM INFORMACJI ZAMIESZCZANYCH NA MAŁYCH OPAKOWANIACH BEZPOŚREDNICH

Dotyczy ulotek wielojęzycznych w celu zachowania czytelności FIOLKA

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO I DROGA(I) PODANIA Vancomycin Mylan, 500 mg, proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji

Vancomycinum

Podanie dożylne

2. SPOSÓB PODAWANIA

3. TERMIN WAŻNOŚCI EXP:

4. NUMER SERII

Lot:

5. ZAWARTOŚĆ OPAKOWANIA Z PODANIEM MASY, OBJĘTOŚCI LUB LICZBY

JEDNOSTEK

500 mg

6. INNE INFORMACJE ZAMIESZCZANE NA OPAKOWANIACH ZEWNĘTRZNYCH ORAZ

OPAKOWANIACH BEZPOŚREDNICH PUDEŁKO TEKTUROWE I FIOLKA

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO Vancomycin Mylan, 1000 mg, proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji

Vancomycinum

2. ZAWARTOŚĆ SUBSTANCJI CZYNNEJ(YCH)

Każda fiolka zawiera wankomycyny chlorowodorek w ilości odpowiadającej 1000 mg wankomycyny (co z kolei odpowiada co najmniej 1 050 000 j.m. wankomycyny)

3. WYKAZ SUBSTANCJI POMOCNICZYCH

Wodorotlenek sodu, kwas solny do ustalenia pH

4. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA I ZAWARTOŚĆ OPAKOWANIA

Proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji

1 fiolka

5. SPOSÓB I DROGA(I) PODANIA

Należy zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku.

Do podania dożylnego po zrekonstytuowaniu i rozcieńczeniu.

6. OSTRZEŻENIE DOTYCZĄCE PRZECHOWYWANIA PRODUKTU LECZNICZEGO

W MIEJSCU NIEDOSTĘPNYM I NIEWIDOCZNYM DLA DZIECI

Przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.

7. INNE OSTRZEŻENIA SPECJALNE, JEŚLI KONIECZNE

8. TERMIN WAŻNOŚCI

Termin ważności (EXP):

Termin ważności leku po rekonstytucji i rozcieńczeniu, patrz ulotka.

9. WARUNKI PRZECHOWYWANIA

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25ºC.

10. SPECJALNE ŚRODKI OSTROŻNOŚCI DOTYCZĄCE USUWANIA NIEZUŻYTEGO PRODUKTU LECZNICZEGO LUB POCHODZĄCYCH Z NIEGO ODPADÓW, JEŚLI WŁAŚCIWE

11. NAZWA I ADRES PODMIOTU ODPOWIEDZIALNEGO Mylan S.A.S.

117 Allée des Parcs

69800 Saint-Priest

Francja

12. NUMER (NUMERY) POZWOLENIA(Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

13. NUMER SERII

Nr serii (Lot):

14. OGÓLNA KATEGORIA DOSTĘPNOŚCI

Rp - Produkt leczniczy wydawany z przepisu lekarza.

15. INSTRUKCJA UŻYCIA

16. INFORMACJA PODANA SYSTEMEM BRAILLE’A

Nie jest konieczne podanie informacji systemem Braille’a, gdyż omawiany produkt przeznaczony jest do podawania wyłącznie przez pracowników ochrony zdrowia MINIMUM INFORMACJI ZAMIESZCZANYCH NA MAŁYCH OPAKOWANIACH BEZPOŚREDNICH

Dotyczy ulotek wielojęzycznych w celu zachowania czytelności FIOLKA

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO I DROGA(I) PODANIA Vancomycin Mylan, 1 000 mg, proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji

Vancomycinum

Podanie dożylne

2. SPOSÓB PODAWANIA

3. TERMIN WAŻNOŚCI EXP:

4. NUMER SERII

Lot:

5. ZAWARTOŚĆ OPAKOWANIA Z PODANIEM MASY, OBJĘTOŚCI LUB LICZBY

JEDNOSTEK

1000 mg

6. INNE ULOTKA DLA PACJENTA

Ulotka dołączona do opakowania: informacja dla użytkownika Vancomycin Mylan, 500 mg, proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji Vancomycin Mylan, 1000 mg, proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji

Vancomycinum

Należy uważnie zapoznać się z treścią ulotki przed zastosowaniem leku, ponieważ zawiera ona informacje ważne dla pacjenta.

• Należy zachować tę ulotkę, aby w razie potrzeby móc ją ponownie przeczytać.
• Należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty w razie jakichkolwiek wątpliwości.
• Lek ten przepisano ściśle określonej osobie. Nie należy go przekazywać innym. Lek może zaszkodzić innej osobie, nawet jeśli objawy jej choroby są takie same.
• Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie.

Spis treści ulotki:

1. Co to jest Vancomycin Mylan i w jakim celu się go stosuje

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Vancomycin Farma Plus

3. Jak stosować Vancomycin Mylan

4. Możliwe działania niepożądane

5. Jak przechowywać Vancomycin Mylan

6. Zawartość opakowania i inne informacje

1. Co to jest Vancomycin Mylan i w jakim celu się go stosuje

Lek ten jako substancję czynną zawiera wankomycynę¹, która jest antybiotykiem.

Lek Vancomycin Mylan jest stosowany w leczeniu wymienionych poniżej ciężkich zakażeń bakteryjnych wywołanych przez bakterie oporne na inne antybiotyki oraz u pacjentów uczulonych na antybiotyki beta-laktamowe, np. na penicylinę:

• zapalenia wsierdzia (zastawek serca),
• zakażeń kości,
• zapalenia płuc,
• sepsy (zakażenia krwi),
• zakażeń tkanek miękkich.

Wankomycyna może też być stosowana przed zabiegami operacyjnymi aby zapobiec możliwóści zakażeniom.

2. Informacje ważne przed zastosowaniem leku Vancomycin Farma Plus

Kiedy nie stosować leku Vancomycin Mylan

• jeśli pacjent ma uczulenie na wankomycynę lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku (wymienione w punkcie 6).

Ostrzeżenia i środki ostrożności

Przed rozpoczęciem stosowania leku Vancomycin Mylan należy zwrócić się do lekarza:

• jeśli pacjent cierpi lub cierpiał na ostrą niewydolność nerek oraz w przypadku upośledzonej czynności nerek;
• jeśli pacjent ma osłabiony słuch lub jeśli w przeszłości doszło u niego do utraty słuchu;
• jeśli pacjent przyjmuje jednocześnie leki mogące uszkadzać słuch (np. antybiotyki aminoglikozydowe);
• jeśli u pacjenta kiedykolwiek w przeszłości wystąpiła reakcja alergiczna na lek o nazwie teikoplanina, gdyż w tym przypadku pacjent narażony jest na zwiększone ryzyko uczulenia również na Vancomycin Mylan;
• jeśli w okresie stosowania leku Vancomycin Mylan lub po zakończeniu jego stosowania wystąpi u pacjenta ciężka i uporczywa biegunka. W tym przypadku należy natychmiast skontaktować się z lekarzem. Nie należy przyjmować żadnych leków przeciwbiegunkowych bez konsultacji z lekarzem.

Inne leki i Vancomycin Mylan

Należy powiedzieć lekarzowi lub farmaceucie o wszystkich lekach przyjmowanych obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje przyjmować.

• Leki mogące szkodliwie wpływać na nerki i słuch: Jednoczesne stosowanie wankomycyny z innymi lekami mogącymi wywierać szkodliwy wpływ na nerki i słuch (np. antybiotykami aminoglikozydowymi) może wpływ ten nasilać. W takich przypadkach konieczne jest regularne kontrolowanie czynności nerek i słuchu.
• Środki znieczulające: Stosowanie środków znieczulających zwiększa ryzyko wystąpienia niektórych działań niepożądanych wankomycyny, takich jak spadek ciśnienia tętniczego, zaczerwienienie skóry, pokrzywka czy świąd.
• Leki zwiotczające mięśnie szkieletowe: W przypadku jednoczesnego zastosowania leków zwiotczających mięśnie szkieletowe (np. sukcynylocholiny) ich działanie może ulec nasileniu lub wydłużeniu.

Ciąża i karmienie piersią

Przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku należy poradzić się lekarza lub farmaceuty.

Wankomycyna przenika przez łożysko, w związku z czym istnieje zagrożenie działaniem toksycznym na słuch i nerki płodu. Jeśli pacjentka jest w ciąży, lekarz powinien zlecić podawanie jej wankomycyny tylko wówczas, gdy istnieje wyraźna tego potrzeba oraz po dokonaniu starannej oceny korzyści i zagrożeń.

Wankomycyna przenika do mleka kobiecego. Ponieważ lek ten może wpływać na karmione piersią dziecko, powinno się go stosować w okresie karmienia piersią tylko wówczas, gdy inne antybiotyki okażą się nieskuteczne. Należy omówić z lekarzem możliwość przerwania karmienia piersią.

Prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn Vancomycin Mylan nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

3. Jak stosować Vancomycin Mylan

Sposób podawania: Lek Vancomycin Mylan jest zawsze podawany przez pracownika służby zdrowia. Lek ten jest podawany w postaci wlewu dożylnego. O czasie trwania leczenia za pomocą leku Vancomycin Mylan oraz o częstotliwości jego podawania poinformuje pacjenta lekarz.

Dawkowanie:

• Pacjenci z prawidłową czynnością nerek, dorośli i dzieci w wieku od 12 lat

Zazwyczaj stosowana wynosi 500 mg co 6 godzin albo 1000 mg co 12 godzin.

• Profilaktyka bakteryjnego zapalenia wsierdzia przed zabiegiem operacyjnym

U dorosłych stosuje się dawkę 1000 mg przed zabiegiem operacyjnym, przy czym w zależności od czasu trwania i rodzaju zabiegu można podać dawkę 1000 mg wankomycyny również 12 godzin po zakończeniu zabiegu.

• Dzieci (w wieku od 1 miesiąca do 12 lat)

Zazwyczaj stosowana dawka dobowa to 40 mg/kg masy ciała, zazwyczaj w 4 dawkach pojedynczych, czyli 10 mg/kg masy ciała co 6 godzin.

• Noworodki w wieku do 1 miesiąca

W przypadku niemowląt i noworodków dawki mogą być niższe.

Noworodki w wieku od 0 do 7 dni: Dawka początkowa wynosi 15 mg/kg masy ciała, a dawka podtrzymująca — 10 mg/kg masy ciała co 12 godzin.

Noworodki w wieku od 7 do 30 dni: Dawka początkowa wynosi 15 mg/kg masy ciała, a dawka podtrzymująca — 10 mg/kg masy ciała co 8 godzin.

• Wcześniaki i pacjenci w podeszłym wieku

U wcześniaków należy odpowiednio zmodyfikować dawkowanie ze względu na to, że ich nerki jeszcze nie w pełni funkcjonują.

U pacjentów w podeszłym wieku dawkowanie wankomycyny należy odpowiednio zmodyfikować ze względu na naturalny spadek wydolności nerek z wiekiem. Może być konieczne monitorowanie stężenia wankomycyny we krwi.

Czas trwania leczenia

Czas trwania leczenia uzależniony jest od nasilenia zakażenia, a także od poprawy w zakresie parametrów klinicznych i bakteriologicznych.

Pominięcie zastosowania leku Vancomycin Mylan

Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej. Pominiętą dawkę należy podać przed kolejną planową dawką tylko wówczas, gdy okres pomiędzy tymi dwiema dawkami nadal jest wystarczająco długi.

Przerwanie stosowania lub przedwczesne odstawienie leku Vancomycin Mylan

Stosowanie zbyt niskich dawek, nieregularne podawanie leku lub przedwczesne przerwanie jego stosowanie mogą niekorzystnie wpłynąć na wyniki leczenia i prowadzić do nawrotów zakażenia, którego leczenie jest trudniejsze. Pacjent powinien stosować się do poleceń lekarza.

W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, Vancomycin Mylan może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Najczęstsze działania niepożądane to ból, obrzęk i zapalenie żył w miejscu podania leku oraz reakcje rzekomoalergiczne spowodowane zbyt szybkim wlewem dożylnym leku Vancomycin Mylan.

Częste działania niepożądane (mogące występować nie częściej niż u 1 na 10 osób):

Spadek ciśnienia tętniczego, duszność, świszczący oddech (świst krtaniowy), ostra wysypka, zapalenie błon śluzowych, świąd, pokrzywka, zaburzenie czynności nerek, które jest najczęściej rozpoznawane na podstawie stwierdzenia podwyższonego stężenia kreatyniny lub mocznika² we krwi, zapalenie żył, zaczerwienienie skóry górnej części ciała („zespół czerwonej szyi” lub „zespół czerwonego człowieka”), bóle i kurcze mięśni klatki piersiowej lub pleców.

Niezbyt częste działania niepożądane (mogące występować nie częściej niż u 1 na 100 osób):

Przemijające lub trwałe upośledzenie słuchu.

Rzadkie działania niepożądane (mogące występować nie częściej niż u 1 na 1000 osób):

Zatrzymanie akcji serca, obniżenie lub podwyższenie liczby niektórych krwinek, szumy uszne, uczucie wirowania (zawroty głowy), nudności, choroba skóry z powstawaniem pęcherzy (pęcherzowe zapalenie skóry), śródmiąższowe zapalenie nerek i (lub) ostra niewydolność nerek, reakcje nadwrażliwości (anafilaktoidalne) z takimi objawami, jak gorączka i dreszcze po podaniu leku.

Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogące występować nie częściej niż u 1 na 10 000 osób):

Ciężkie reakcje skórne z zagrażającymi życiu objawami ogólnymi (np. złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, ostra uogólniona krostkowica lub zespół Lyella), zapalenie naczyń krwionośnych często przebiegające z wysypką, bakteryjne zapalenie jelit (rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego).

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):

Reakcja polekowa objawiająca się wysypką, gorączką, stanem zapalnym narządów wewnętrznych, zaburzeniami hematologicznymi i ogólnie złym samopoczuciem oraz martwica tkanek nerek.

W trakcie lub krótko po zakończeniu podawania wlewu dożylnego mogą wystąpić ciężkie reakcje anafilaktoidalne. Reakcje te ustępują po przerwaniu podawania wlewu.

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki.

5. Jak przechowywać Vancomycin Mylan

Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25ºC.

Koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji należy przechowywać w temperaturze 2-8ºC.

Nie należy stosować tego leku jeśli zauważy się obecność cząstek w roztworze lub przebarwienie roztworu do infuzji.

Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na pudełku i etykiecie po skrócie „EXP”. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca.

Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Należy zapytać farmaceutę, jak usunąć leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.

6. Zawartość opakowania i inne informacje

Co zawiera lek Vancomycin Mylan

Substancją czynną leku jest chlorowodorek wankomycyny.

Jedna fiolka zawiera chlorowodorek wankomycyny w ilości odpowiadającej 500 mg wankomycyny (co z kolei odpowiada nie mniej niż 525 000 j.m. wankomycyny).

Jedna fiolka zawiera chlorowodorek wankomycyny w ilości odpowiadającej 1000 mg wankomycyny (co z kolei odpowiada nie mniej niż 1 050 000 j.m. wankomycyny).

Pozostałe składniki (substancje pomocnicze) to wodorotlenek sodu, kwas solny do ustalenia pH.

Jak wygląda lek Vancomycin Mylan i co zawiera opakowanie

Lek ten ma postać białego lub prawie białego proszku do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji.

Lek Vancomycin Mylan jest dostępny w opakowaniu zawierającym jedną szklaną fiolkę zamkniętą korkiem gumowym i uszczelnieniem typu flip-off.

Podmiot odpowiedzialny i wytwórca

Podmiot odpowiedzialny: Mylan S.A.S.

117 Allée des Parcs

69800 Saint-Priest

Francja

Wytwórca: Agila Specialties Polska ul. Daniszewska 10 03-230 Warszawa

Polska

Data ostatniej aktualizacji ulotki:

Informacje przeznaczone wyłącznie dla personelu medycznego lub pracowników ochrony zdrowia:

Produkt leczniczy Vancomycin Mylan można rozcieńczać jałową wodą, roztworem chlorku sodu o stężeniu 9 mg/ml lub roztworem glukozy o stężeniu 50 mg/ml. Roztwory produktu leczniczego Vancomycin Mylan są niezgodne z roztworami antybiotyków beta-laktamowych. Ryzyko wytrącania się cząstek stałych rośnie wraz ze wzrostem stężenia wankomycyny. Aby zapobiec wytrącaniu się cząstek stałych wszystkie kaniule i cewniki dożylne należy przepłukać roztworem soli fizjologicznej między podaniem produktu leczniczego Vancomycin Mylan a podaniem tych antybiotyków.

Roztwory wankomycyny należy rozcieńczać do stężeń nieprzekraczających 5 mg/ml.

Produkt leczniczy Vancomycin Mylan nie jest zarejestrowany do stosowania w postaci wstrzyknięć doszklistkowych. Po podaniu wankomycyny i ceftazydymu we wstrzyknięciu doszklistkowym za pomocą oddzielnych strzykawek i igieł w ramach leczenia zapalenia wnętrza gałki ocznej stwierdzano wytrącanie się cząstek stałych. Wytrącone cząstki stałe w ciele szklistym uległy całkowitemu, lecz powolnemu rozpuszczeniu w okresie 2 miesięcy. W tym czasie odnotowano też poprawę ostrości wzroku.

Przed użyciem proszek musi zostać zrekonstytuowany, a powstały w wyniku tego koncentrat musi zostać rozcieńczony.

Przygotowanie koncentratu roztworu do infuzji

Rozpuścić zawartość fiolki z 500 mg wankomycyny w 10 ml jałowej wody.

Rozpuścić zawartość fiolki z 1000 mg wankomycyny w 20 ml jałowej wody.

1 ml zrekonstytuowanego roztworu zawiera 50 mg wankomycyny.

pH mieści się w zakresie od 2,5 do 4,5.

Aby zapobiec wytrącaniu się cząstek stałych z powodu niskiego pH chlorowodorku wankomycyny w roztworze, wszystkie kaniule i cewniki dożylne należy przepłukać roztworem soli fizjologicznej.

Wygląd koncentratu roztworu do infuzji

Przezroczysty, bezbarwny roztwór niezawierający cząstek stałych.

Warunki przechowywania zrekonstytuowanego produktu leczniczego, patrz punkt 5.

Przygotowanie roztworu do infuzji

Produkt leczniczy Vancomycin Mylan można rozcieńczać jałową wodą, roztworem chlorku sodu o stężeniu 9 mg/ml lub roztworem glukozy o stężeniu 50 mg/ml.

Fiolka zawierająca 500 mg wankomycyny:

Rozcieńczyć 10 ml koncentratu roztworu do infuzji za pomocą 90 ml roztworu chlorku sodu o stężeniu 9 mg/ml lub roztworu glukozy o stężeniu 50 mg/ml. Powstały roztwór należy podawać w infuzji dożylnej. Roztwór do infuzji zawiera 5 mg wankomycyny w 1 ml.

Fiolka zawierająca 1000 mg wankomycyny:

Rozcieńczyć 20 ml koncentratu roztworu do infuzji za pomocą 180 ml roztworu chlorku sodu o stężeniu 9 mg/ml lub roztworu glukozy o stężeniu 50 mg/ml. Powstały roztwór należy podawać w infuzji dożylnej. Roztwór do infuzji zawiera 5 mg wankomycyny w 1 ml.

Wygląd roztworu do infuzji

Przed podaniem roztwór należy poddać ocenie wzrokowej pod kątem obecności w nim cząstek stałych i zmiany zabarwienia. Roztwór powinno się podawać tylko wówczas, gdy jest przezroczysty i nie zawiera cząstek stałych.

Stężenie wankomycyny w roztworze do infuzji nie powinno przekraczać 5 mg/ml.

Pożądaną dawkę należy podawać powoli we wlewie dożylnym z szybkością nieprzekraczającą 10 mg/ min przez co najmniej 60 minut, a nawet dłużej.

Warunki przechowywania produktu leczniczego po rozcieńczeniu, patrz punkt 5.

Usuwanie pozostałości

Produkt leczniczy przeznaczony do jednorazowego stosowania. Wszelkie pozostałości należy usunąć.

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

Niezgodności farmaceutyczne

Roztwory produktu leczniczego Vancomycin Mylan są niezgodne z roztworami penicylin i cefalosporyn (antybiotyków beta-laktamowych). Ryzyko wytrącania się cząstek stałych rośnie wraz ze wzrostem stężenia wankomycyny. Aby zapobiec wytrącaniu się cząstek stałych, wszystkie kaniule i cewniki dożylne należy przepłukać roztworem soli fizjologicznej między podaniem produktu leczniczego Vancomycin Mylan a podaniem tych antybiotyków. Roztwory produktu leczniczego Vancomycin Mylan należy rozcieńczać do stężeń nieprzekraczających 5 mg/ml.

Trwałość

Okres ważności zrekonstytuowanego koncentratu roztworu do infuzji:

Trwałość chemiczną i fizyczną wykazano dla okresu 24 godzin przy przechowywaniu w temperaturze 2-8ºC.

Okres ważności przygotowanego roztworu do infuzji:

Trwałość chemiczną i fizyczną wykazano dla okresu 12 godzin przy przechowywaniu w temperaturze 25ºC.

Z mikrobiologicznego punktu widzenia produkt należy zużyć natychmiast. Jeśli produkt nie zostanie wykorzystany natychmiast po otwarciu, wówczas na użytkowniku ciąży odpowiedzialność za przestrzeganie stosownego okresu i stosownych warunków przechowywania przed podaniem produktu, przy czym okres ten nie powinien przekraczać łącznie 24 godzin przy temperaturze przechowywania wynoszącej 2-8ºC, chyba że rekonstytucja i rozcieńczenie wykonywane były w kontrolowanych i zwalidowanych warunkach aseptycznych.

Sposób podawania

W trakcie i bezpośrednio po zakończeniu zbyt szybko podawanego wlewu dożylnego produktu leczniczego Vancomycin Mylan może dojść do wstrząsu uczuleniowego (reakcji anafilaktycznej / anafilaktoidalnej).

Szybkie podanie omawianego produktu leczniczego (tzn. w kilkuminutowym wstrzyknięciu) może się wiązać z nasiloną reakcją hipotensyjną (która może objawiać się wstrząsem, a nawet zatrzymaniem krążenia), reakcjami histaminopodobnymi oraz wysypką grudkowo-plamistą lub rumieniowatą („zespół czerwonego człowieka”, lub zespół czerwonej szyi” ). W przypadku wystąpienia ciężkich ostrych reakcji nadwrażliwości (np. reakcji anafilaktycznej) stosowanie wankomycyny należy natychmiast przerwać i zastosować typowe w tego rodzaju przypadkach odpowiednie postępowanie ratunkowe.

U pacjentów wymagających ograniczenia podaży płynów można stosować stężenia do 10 mg/ml. Ze stosowaniem tych stężeń wiąże się jednak większe ryzyko powikłań śród- i poinfuzyjnych. Szybkość podawania wlewu dożylnego nie powinna w żadnym wypadku przekraczać 10 mg/min.

Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Vancomycin Mylan i środków znieczulających zwiększa ryzyko nagłego zaczerwienienia skóry górnej części ciała i wystąpienia wstrząsu uczuleniowego. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia tych reakcji, produkt leczniczy Vancomycin Mylan należy podać co najmniej 60 minut przed podaniem środka znieczulającego.

Przypisy

¹ https://pl.wikipedia.org/wiki/wankomycyna

² https://pl.wikipedia.org/wiki/mocznik